Oczami Emmy
Jadę zatłoczonym autobusem do centrum handlowego. Czuje się jak sardynka w puszce. Jestem cała przepocona, ludzi przebywa co stacje. Już chyba nie wytrzymam - myślałam tak na okrągło stojąc ściśnięta w pojeździe. Po kilkunastu minutach zaczęłam przepychać się do drzwi i po kilkukrotnym przepraszaniu pasażerów wypchałam si.ę z tłocznego autobusu. Jestem na zewnątrz - pomyślałam szczęśliwa- ale z drugiej strony muszę jeszcze przejść sporo drogi do centrum handlowego. Nie stojąc dłużej w jednym miejscu ruszyłam w jego stronę. Poruszając się zatłoczonym chodnikiem minęłam salon tatuażu mojego ojca. Jakaś siła kazała mi się cofnąć i wejść do środka. Weszłam i podeszłam jak zwykle do mojego ojczulka. Już miałam coś powiedzieć, ale w ty m samym momencie usłyszałam otwierające się drzwi. Odwróciłam powolnie moją głowę i wtedy moje ślepia spotkały się z jego pięknymi oczami. Już wiedziałam, że on będzie moim księdziem z bajki. Chłopak uśmiechnął się i podszedł do tatulka.
- Dzień dobry panie Bell, chciałbym zrobić sobie kolejny tatuaż tym razem na ręce. - powiedział młody meżczyzna.
- Wybierz sobie wzór - podał mu katalog ze wzorami.
Po raz kolejny spojrzałam na niego. Wyglądał jakoś znajomo. Dokładnie przyjrzałam się jeszcze raz. Teraz dopiero dotarło do mnie, że to prawdziwy Zayn Malik. Chyba zauważył, że się w niego wpatruje. Jak zwykle spaliłam buraka na twarzy. Odwróciłam głowę i poczłapałam do Zayn'a. Będąc już obok uśmiechnęłam się pod nosem i niby to przypadkiem otarłam się o niego i włożyłam mu swój numer telefonu do kurtki. Wyszłam z budynku kierując się na zakupy.
Podbijając centrum handlowe zdałam sobie sprawę, że ktoś mnie obserwuje. Nie myliłam się. To był mój wróg numer 1. Scarlett Edwards z lalkami. Nie lubiłyśmy się od przedszkola. Podeszła do mnie i powiedziała:
- O! Emma. Witaj dziwaczko.
Postanowiłam sobie kilka dni temu, że już nigdy więcej nie dam sobą pomiatać.
- Słuchaj ty latarnico ! Odczep się ode mnie raz na zawsze ! Zabierz stąd swoja zgraje plastików z tobą na czele i spadajcie. Nie ręczę za siebie.
- Dziwaczka stała się zadziwiająco dziwna. - powiedziała jedna z jej zgrai
- Przydałaby jej się nauczka- dodała następna po chwili zastanowienia.
- Nie radzę ! - krzyknął ktoś za mną.
Ten głos był znajomy. Odwróciłam się i zobaczyłam mojego byłego chłopaka Dylan'a Thomas'a. Ostatni raz widziałam go 2 lata temu przed wyprowadzką do USA. Z niedowierzaniem przytuliłam go mocno.
- Dylan jak dawno cie nie widziałam.
- Hejka Em. Teraz mi nie przeszkadzaj bo muszę daj popalić tej całej Scarlett. - podszedł do niej pewnym krokiem i powiedział kilka bardzo brzydkich słów. Ta rozpłakała się jak dziecko i wybiegła wraz z towarzyszkami.
Uśmiechnięty Thomas podszedł do mnie i dopiero teraz odwzajemnił uścisk. Przypomniałm sobie te chwile kiedy byliśmy jeszcze para. Przez te wspomnienia jedna łza spłyneła po moim policzku a za nia następne. Chłopak szybko ja zauwazył i zapytał czułym głosem.
- Ej Emma. Nie płacz. Co się stało ?
To nic nie dało tylko jeszcze pogłębiło mój płacz.
Podbijając centrum handlowe zdałam sobie sprawę, że ktoś mnie obserwuje. Nie myliłam się. To był mój wróg numer 1. Scarlett Edwards z lalkami. Nie lubiłyśmy się od przedszkola. Podeszła do mnie i powiedziała:
- O! Emma. Witaj dziwaczko.
Postanowiłam sobie kilka dni temu, że już nigdy więcej nie dam sobą pomiatać.
- Słuchaj ty latarnico ! Odczep się ode mnie raz na zawsze ! Zabierz stąd swoja zgraje plastików z tobą na czele i spadajcie. Nie ręczę za siebie.
- Dziwaczka stała się zadziwiająco dziwna. - powiedziała jedna z jej zgrai
- Przydałaby jej się nauczka- dodała następna po chwili zastanowienia.
- Nie radzę ! - krzyknął ktoś za mną.
Ten głos był znajomy. Odwróciłam się i zobaczyłam mojego byłego chłopaka Dylan'a Thomas'a. Ostatni raz widziałam go 2 lata temu przed wyprowadzką do USA. Z niedowierzaniem przytuliłam go mocno.
- Dylan jak dawno cie nie widziałam.
- Hejka Em. Teraz mi nie przeszkadzaj bo muszę daj popalić tej całej Scarlett. - podszedł do niej pewnym krokiem i powiedział kilka bardzo brzydkich słów. Ta rozpłakała się jak dziecko i wybiegła wraz z towarzyszkami.
Uśmiechnięty Thomas podszedł do mnie i dopiero teraz odwzajemnił uścisk. Przypomniałm sobie te chwile kiedy byliśmy jeszcze para. Przez te wspomnienia jedna łza spłyneła po moim policzku a za nia następne. Chłopak szybko ja zauwazył i zapytał czułym głosem.
- Ej Emma. Nie płacz. Co się stało ?
To nic nie dało tylko jeszcze pogłębiło mój płacz.
